บอร์ด ความรัก,รักในวัยเรียน ประสบการณ์ช.. เนื้อหาโดย สาวน้อยน่ารักนิยายรักในวัยเรียนสวัสดี เราชื่อ แพรว เราอายุ15เราอยู่ม.3 เราอยู่บ้านเช่าใกล้ๆโรงเรียน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของฉันฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนฉันแปลกใจทำไหมมีแต่คนมองฉันแปลกๆ ฉันทำตัวไม่ถูกฉันรีบวิ่งไปที่ศาลา ฉันทำตัวปกตินั่งเล่นโทรศัพท์ปกติจู่ๆ มีรุ่นี่3คนเดินมาทัก รุ่นพี่: เฮ้ย!! เด็กใหม่หรอเรา: คะ!ค่ะรุ่นพี่: ชื่อไรล้ะเราอ้ะเรา: เราไม่ตอบเก็บของจะเดินหนี้แต่พี่เขาจับมือเรา เราตกใจสบัดมือออกรุ่นพี่: เฮ้ยรีบไปไหนยังไม่ตอบเลยว่าชื่อไรเรา: ชื่อ แพรวค่ะ (เรารีบวิ่งหนี้ออกมา)รุ่นพี่: อ้ะเอ้าเห้ย?รีบไปไหนว้ะยังไม่บอกชื่อเรยเรา: เห้ยโล่งไปที เธอๆๆ เสียงเพื่อนห้องเดียวกันทักเรา: มีอะไรเพื่อน: เธอชื่อไรอ้ะเรา: ชื่อแพรวเพื่อน: เราชื่อ เก้าน้ะ ยินดีที่ได้รู้จักเรา: ขอโทษนะเราอยากอยู่คนเดียวเพื่อน: อ้ะเอ้า เป็นไรของเขาว้ะคุยด้วยก็ไม่คุยเรา: โรงเรียนนี้มีที่ไหนสงบๆบ้างไหมน้ะเห้ย+-+มีแต่คนวุ่นวายอ๊อตๆๆ คณะนี้เวลา12:00นาที ได้เวลาพักเที่ยง เสียงสัญญาณดังขึ่นเราเดินไปกินอาหารที่โรงอาหารคนเดียว กำลังกิรอยู่ อยู่ๆดีๆก็มีรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้นเดินเขามารุ่นพี่:น้องใช่น้องแพรวที่พี่ทักเมื่อเช้าป้ะเรา: ชะ!ใช่ค้ะรุ่นพี่: พี่ชื่อพี่ ปลื้มน้ะ นี่เพื่อนพี่ ไอ้เคและไอ้บอยน้ะเรา: คะ!!ค้ะ (เรารีบเก็บของจะเอาจานไปเก็บ)รุ่นพี่: เอ้า!รีบไปไหนเรา: ขอโทษน้ะค่ะแพรวอิ่มแล้ว ขอตัวน้ะค้ะโห้ย จะมีใครเดินมาทักอีกไหมเนี้ยอยากอยู่คนเดียว เพื่อน: เธอๆๆเรา: เห้ย! มาอีกแล้วหรอ โอ้ย*-*อยากอยู่คนเดียว (พุดในใจ)เพื่อน: เเพรวใช่ป้ะเรา: ใช่ เก้ามีไรอ้ะเพื่อน: ฮุ้ยดีใจจังเธอจำชื่อเราได้ด้วยเรา: จำได้สิ พึ่งเธอกันเมื่อเช้าเองเพื่อน: เธอทำไหมถึงย้ายมาเรียนที่นี้อ้ะเรา: พ่อแม่เราอยากไห้เรามีเพื่อนมั้งเพื่อน: เอ้า? เธออยู่ที่นู้นไม่มีเพื่อนหรอเรา: ไม่อ้ะ เราชอบอยู่คนเดียว เพื่อน: แล้วทำไมเธอถึงอยากอยู่คนเดียวล้ะเรา: เราชอบความสงบ ไม่ชอบความวุ่นวายเพื่อน:ไม่กลัวคนอื่นมองเธอหยิ่งหรอเรา: ไม่กลัวอ้ะ ใครจะคิดยังไงก็เรื่องของเขาสิเพื่อน: เราอยากเป็นเพื่อนเธออ้ะ เราสัญญาน้ะ เราจะอยู่แบบเงียบๆไม่รบกวนเธอเรา: แน่ใจน้ะ เพื่อน: แน่ใจสิเรา: ก็ได้น้ะเพื่อน: เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเรา: เราไปและน้ะเพื่อน:เอ้าๆไปไหนอ้ะ?เรา: ขึ่นห้องเรียนไงเพื่อน: เอ้าๆ!!ไปด้วยครับเสียงอ๊อตหมดเวลาเรียนดังขึ่นเพื่อน: แพรว? เรา: ห้ะเพื่อน: บ้านเธออยู่แถวไหนอ้ะเรา: ไกล้ๆโรงเรียนนี้และเพื่อน:อ่อ ดีเนาะ เสียดายบ้านเราอยู่ไกล ให้เราเดินไปส่งเป็นเพื่อนแมะเรา:ไม่เป็นไรเรากลับเองได้  บายๆๆเพื่อน: เคๆขณะที่เดินกลับบ้านก็มีเสียงผู้ชายดังขึ่นเรียกเรา น้องๆๆ เห้ยพี่คนนั้นนี้หว้า เห้ยเรียกเราทำไหมว้ะ รีบเดินเราต้องรีบเดินรุ่นพี่: น้องแพรวๆ เรา: เห้ย!! ไม่!อย่าหยุด ถ้าเราหยุดเเสดงว่าเราได้ยินที่เราเรียก แต่ไม่ทันพี่เขาเดินมาคว้ามือเราไว้ เราตกใจสดุง เห้ย!! รีบสบัดมือทิ้งเรา: พี่มีอะไรกับแพรวค้ะรุ่นพี่: น้องแพรวลืมกระเป๋าตังไว้ที่โรงอาหารครับ เรา: เห้ย! ของเรานิ ขอบคุณนะค่ะ (รีบหยิบและรีบเดินหนี้)รุ่นพี่: เอ้า?รีบไปไหนเรา: กลับบ้านค้ะรุ่นพี่: บ้านน้องไปทางนี้หรอเรา: ค้ะ ไปแล้วน้ะค้ะ ขอบคุณสำหรับกระเป๋าค้ะรุ่นพี่: เห้ยๆเดียวๆพี่เดินไปด้วยบ้านพี่อยู่ทางนี้เหมือนกันเรา: ห้ะ!? ซวยแล้วไงเราเดินกลับบ้านพร้อมกัน บ้านเรากับบ้านพี่เค้าอยู่หางกัน3หลัง ตอนเดินกลับบ้านพี่เขาถามว่ารุ่นพี่:ทำไหมย้ายมาเรียนที่นี้ล้ะเรา: พ่อแม่ให้ย้ายค้ะรุ่นพี่: เหมือนกันเลย พี่ก็พึ่งย้ายมาได้แค่อาทิตย์เดียว แล้วนี้เช่าบ้านอยู่คนเดียวหรอ?เรา: ค้ะ ถึงบ้านหนูแล้วขอตัวเข้าบ้านก่อนน้ะค้ะรุ่นพี่: ครับๆบายครับ-------------------------------------------------------------เช้าวันต่อมา☀⛅เราเเต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือพี่ปลื้มยืนรอเราอยู่หน้าบ้านเราเรา: พี่มาทำไรค่ะรุ่นพี่: แต่งตัวเสร็จแล้วหรอ ไปโรงเรียนพร้อมกันไหมเรา: ปะ!ไปก็ได้ค่ะ??เราเดินไปโรงเรียนพร้อมกันกลับบ้านพร้อมกันทุกวัน เราจึงสนิทกันมากขึ่นจากที่เราไม่ค่อยยุ่งกับใครเราเปลี่ยนไปมาก เรามีเพื่อนเยอะขึ่น มีรุ่นพี่ที่รู้จักเยอะขึ่น เราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก จนคนรอบข้างคิดว่าเราเป็นแฟนกันแต่ไม่ใช่ แต่เรากลับรู้สึกดีกับพี่เขา รู้สึกหวั้นไหวยังไงไม่รู้ เราเคยถามพี่เขาว่าพี่เขามีเเฟนใหมพี่เขาบอกว่า ไม่มี เวลาผ่านไปเร็วมาก เราเคยคิดที่จะบอกชอบพี่เค้าแต่ไม่กล้ากลัวว่าเราจะคิดแบบนี้อยู่ฝ่ายเดียววันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ เราตั้งใจเอาดอกไม้ไปให้พี่เค้าและจะบอกความในใจ รวบรวมความกล้ามาเพื่อวันนี้ เสียงอ๊อตพักเที่ยงดังขึ่นได้เวลาแล้ว เรารีบไปนั้งรอพี่เค้าที่ศาลาที่ๆแรกที่เราเจอกัน เรานั้งรอไปมาพี่เค้าเดินมากลับเพื่อนเราเรียกเขา พี่ปลื้มๆแต่ก็มีเสียงผู้หญิงอีกคนดังมาจากด้านหลังของเขา ผู้หญิงเดินมาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ ปลื้มๆๆ อ้ะดอกไม้ในตอนนั้นความรู้สึกเห้ย*-*เรามาช้าไปใช่ไหม เราทำไรไม่ถูกรีบวิ่งไปที่ๆโต๊ะม้าหินอ่อน นั่งร้องไห้อยู่ จู่ๆเสียงเก้ากลับแฟนของมันดังขึ้น เพื่อนกับแฟน:เห้ยเป็นไรแพรวเสียงเก้าดังขึ่น เรา: ...กูมาช้าไปว้ะ เขามีคนให้ดอกไม้ช่อใหญ่แล้วอ้ะ กูเสียใจว้ะ... ฮื้อๆๆๆ+-+เพื่อน: เห้ย!ไม่เป็นไรน้ะยังไง...ก็ยังมีพวกกู ...อย่าเศร้าเลย แล้วเพื่อนก็เงียบไปและพูดว่า เห้ยกูไปก่อนน้ะเรา: เอ้า!!รีบไปไหนอ้ะ อยู่เป็นเพื่อนก่อนเพื่อน:เอ้อ เดียวกูมาจู่ๆเสียงพี่ปลื้มดังขึ่น พี่ปลิ้ม: น้องแพรวๆเรา: ห้ะๆ พี่ปลื้มนิ เรารีบเช็ดน้ำตา มิ!มีไรค่ะพี่ปลื้มพี่ปลื้ม: พี่มีไรจะไห้เรา: อะ อะไรหรอค่ะพี่ปลื้มยื้นดอกไม้ช่อใหญ่ที่ผู้หญิงคนนั้นให้มา อ้ะพี่ไห้  เป็นแฟนกับพี่ใหม😄เรา: ห้ะๆอะไรน้ะค้ะพี่ปลื้ม: เป็นแฟนกับพี่ใหม?เรา: ห้ะๆแล้วผู้หญิงคนนั้น?พี่ปลื้ม: อ่อ เพื่อนพี่เอง พี่สั่งดอกไม้กับมันพี่ไม่รู้ว่าผู้หญิงชอบดอกไม้อ้ะไรพี่เลยไห้มันเลือกให้เรา: อ่อหรอค่ะ (คิดไปเองหรอว้ะเนี้ยโอ้ยยย)พี่ปลื้ม: แพรวเป็นแฟนกับพี่น้ะเพื่อนเรา: เป็นเลยแพรวๆๆๆเรา: ก็ได้ค้ะ555ความรักในวัยเรียนบางทีมันอาจดีก็ได้อยู่ที่ใจเราเลือก 😍😍